tag:blogger.com,1999:blog-7405033469074778928.post3905067041896321879..comments2023-06-04T12:36:04.546-07:00Comments on Αρχείο Γεφυριών Ηπειρώτικων: Το γεφύρι του ΚουσιουμπλήΣπύρος Ι. Μαντάςhttp://www.blogger.com/profile/10001697549976099709noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-7405033469074778928.post-77185897697833163862016-05-05T20:44:37.863-07:002016-05-05T20:44:37.863-07:00 Γεφύρι Κουσιουμπλή
-Γεφύρι,... Γεφύρι Κουσιουμπλή<br /><br />-Γεφύρι, πετρογέφυρο, στης Ζούζουλης το ρέμα<br />ακλόνητο κι απείραχτο σε χιόνια και βροχές,<br />περήφανο, μορφόχτιστο τραβάς το κάθε βλέμμα.<br />Πόσους αιώνες κουβαλάς και πόσες εποχές;<br /> Λεπτόχτιστο μ’ αλύγιστο το τόξο σου, δοξάρι,<br />πόσα ασκέρια σήκωσε που βγαίναν στα χωριά!<br />Πόσοι ξωμάχοι διάβηκαν με ήλιο με φεγγάρι<br />παλεύοντας για το ψωμί μα και τη λευτεριά!<br /><br />Τα χρόνια δε σε γέρασαν, πώς το μπορείς κι αντέχεις,<br />που τον εχθρό στα πόδια σου μέρα και νύχτα έχεις;<br />αφού το ρέμα βουερό τις ρίζες σου χτυπάει<br />και να σε ρίξει βούλεται κι όλο λυσσομανάει;<br /><br />-Ποτέ δεν το φοβήθηκα το άγριο ποτάμι<br />γιατί με χτίσανε γερά μαστόροι με μεράκι.<br />Την πέτρα και την τέχνη τους πάνω από τ’ άσπρα βάζαν<br />και την καρδιά τους οδηγό όσα και να τους τάζαν.<br /><br />Αυτό που χρόνια μ’ απειλεί και τρώει τα σωθικά μου<br />είναι του τόπου η ερημιά που έπεσε βαριά,<br />μόνο πουλιά φτεροκοπούν πάν’ απ’ τ’ ακρόλιθά μου,<br />οι άνθρωποι μ’ αφήσανε και χάθηκαν μακριά.<br /><br />Τραγούδια, γέλια κοριτσιών, μαλώματα μανάδων,<br />βελάσματα, χουγιάσματα, φλογέρες των τσοπάνων,<br />σαν άχυρα σκορπίσανε μέσα σε καταιγίδα,<br />σιωπή απλώθηκε βαθιά. –Υπάρχει πια ελπίδα;<br /><br />-Μες στους ψιθύρους των οξιών, τους βόγγους των ελάτων,<br />αχνές φωνές διακρίνονται καινούριων μηνυμάτων,<br />που φτάνουν από μακριά, φτάνουν κι από τα ξένα,<br />ίσως να δείχνουν πως κινά κάποια καινούρια γέννα.<br /><br />Οι άνθρωποι που έφυγαν στης φτώχειας τον αιώνα<br />κι έπεσαν δίχως όνειρο στου πλούτου τον αγώνα,<br />τις ρίζες τους ζητούν ξανά, τ’ απλά που έχουν χάσει,<br />ρίχνουν τα μάτια στα βουνά, στον ήλιο και στα δάση.<br /><br />Μιχάλης Κεραμάρης<br />(από το βιβλίο «Επταχώρι, στίχοι και εικόνες»)<br />Ιωάννα Λουλάκηhttps://www.blogger.com/profile/06436529416991542781noreply@blogger.com