Κάποτε ο μάστορας όταν έχτιζε τ’ αρχοντικό ή το καλύβι, την
γνωστή ζαγορίσια αυλόπορτα και το γιοφύρι, βίωνε το «Κοινό των Ζαγορισίων» και
άκουγε το λόγο του Ανώνυμου του Έλληνα να λέει: «είμαι ένα μέρος του όλου, πώς
να ασχημονίσω;»· χάιδευε την πέτρα πριν την συν/ταιριάξει μ’ άλλη, και τάιζε το
έργο με υλικό και στολίδια να στεριώσει, να ψηλώσει, να ΄μορφύνει και να
καμαρώνει.
Σήμερα, ο αρμόδιος να διαχειριστεί αυτόν τον ξεχωριστό
κόσμο, ο «Μηχανικός», ζει μέσα στους ήχους του «δοξάστε με»· κι ανήμπορος, μέσα
σ’ αυτό το βουητό να νοήσει τα μηνύματα της παράδοσης, κι αδύναμος να
αφουγκραστεί τον «ένδον ήχον» του τόπου, προσπαθεί μέσα από διατάξεις νόμων και
Πολεοδομικά Γραφεία, να διαχειριστεί αιτήματα, ενός άλλου πολιτισμού. Ιδού το
πρόβλημα…
Βασίλης Αν. Χαρίσης
(από «Το Ζαγόρι μας» / Ιούν. 2016)
Σπύρο, μας έμαθες ΕΣΥ γι' αυτά τα θαύματα.Εμείς εδώ στον Πειραιά και την Αθήνα , ούτε που τα γνωρίζαμε. Μπράβο σου και .....προχώρα.! ! !
ΑπάντησηΔιαγραφή