Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Γεφύρια Μανώλη & …Μανωλάτσι






Σε τούτο το σχόλιο, που ακολουθεί, δικό μου είναι μόνο ο τίτλος, δηλαδή το… Μανωλάτσι!
Για το περιγραφόμενο, αληθινό γεγονός, που συνέβη το 1957, έγραψε ο Φίλιππας Γελαδόπουλος (Ευρυτανία, Αθήνα 1972). 
Τόπος του ταξιδιού του το πολυπνιγμένο γεφύρι του Μανώλη, και πρωταγωνιστής ο… Μανωλάτσι, ο πανταχού παρών πονηρός πολιτευτής. Ας το διαβάσουμε. Άλλωστε δεν είναι περιστατικό που έλαβε χώρα μόνο μία φορά. Επαναλήφτηκε έως τις μέρες μας -δυστυχία μας και τρομάρα τους- αρκετές φορές…
Σ.Μ.


Φ
τάσαμε σώοι, στον προορισμό μας. Η αλευρόσκονη που μια ώρα μάς πασπάλιζε είχε κατακαθήσει σαν παχιά κρούστα πάνω στο ιδρωμένο πρόσωπό μας, στ’ αυτιά και στα ρουθούνια, και στο στόμα νιώθαμε το χώμα σαν μια αποκρουστική μαστίχα…
Αντικρύζουμε το γεφύρι, το ξακουστό του Μανώλη το γεφύρι. Νιώθω κάτι ανάμεσα σε συγκίνηση και θαυμασμό…
Πόσοι αγάδες, πόσοι πασάδες, πόσα τούρκικα λεφούσια δεν πέρασαν τούτο το γεφύρι, σκορπώντας το θάνατο και τη συμφορά. Πόσοι κοτσαμπάσηδες με τις πραμάτειες τους, πόσος λαός, ραγιάδες ξυπόλιτοι, νηστικοί, κουρασμένοι. Πόσες βασίλισσες, πόσοι βασιλιάδες δεν το σεργιάνισαν. Πόσοι αρματωλοί και κλέφτες, πόσοι χτεσινοί αντάρτες, πόσοι άλλοι από ξένους στρατούς δεν το πέρασαν πότε κυνηγημένοι και πότε κυνηγώντας, μα πάντα πολεμώντας εχθρούς.

Δίπλα χτίστηκε ένα άλλο, μοντέρνο γεφύρι, με καινούργια τέχνη και με πολλά παραπολλά λεφτά. Το γεφύρι αυτό στάθηκε μεγάλη ελπίδα για το γύρω ντόπιο πληθυσμό. Επιτέλους, θα περνούσε τ’ αυτοκίνητο κι αυτό ήταν το παν. Ευκολία, σωτηρία, πολιτισμός.
Το γεφύρι έγινε πέρσυ από μηχανικούς με φαρδιά διπλώματα. Το ’φτιαξαν όμορφο, πλατύ, για να περνάνε και μεγάλα φορτηγά. Όλο μπετόν και σίδερα, κολόνες και χοντρά βάθρα.
Άρχισαν τον Απρίλιο του ΄57 και τελειώσανε τον Σεπτέμβριο. Στοίχισε, πάρτε ανάσα, δυο εκατομμύρια διακόσιες χιλιάδες δραχμές. Έγιναν τα εγκαίνια, γιορτές, μουσικές. Ήρθανε και πρόσωπα επίσημα, υπουργοί και κάμποσοι άλλοι που δε μιλούσαν ελληνικά, βγάλανε και λόγους και καταχειροκροτήθηκαν…
Ήρθε ύστερα το φθινόπωρο, ήρθαν οι πρώτες βροχές, ήρθαν κι οι πρώτες κατεβασιές του Αγραφιώτη. Και, τότε το μεγαλόπρεπο και δαπανηρότατο γεφύρι διελύθη εις τα «εξ ων συνετέθη». Πάνε τα όνειρα κ’ οι ελπίδες των απλών ανθρώπων των βουνών. Σε ότι απόμεινε στα ερείπια σώθηκε ολόασπρη μαρμάρινη πλάκα που εντειχίστηκε για να μην ξεχάσει ο κόσμος το μεγάλο έργο και το ποιος και πότε φτιάχτηκε. Και λέει τούτη η πλάκα τα παρακάτω ωραία και φανταχτερά λόγια με εξίσου ωραία και φανταχτερά γράμματα:

ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΕΓΕΝΕΤΟ ΕΝ ΕΤΕΙ 1957
ΔΑΠΑΝΑΙΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΡΙΜΝΗ
ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ Κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗ. 
Η Ε.Κ.Τ.Δ.Α. ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑΝ ΑΝΗΓΕΙΡΕΝ
















Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου