Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Καταζητούνται από την ιστορία...









Θα περίμενε κανείς πως το οργανωμένο κράτος, μια συντεταγμένη πολιτεία, θα καθοδηγούσε τον κόσμο, τουλάχιστον μακροπρόθεσμα, σε μια πορεία ανοδική, οικονομικά βέβαια αλλά και πολιτιστικά. Όμως φαίνεται πως το αυτονόητο ποτέ δεν ήταν τέτοιο -δυστυχώς τις περισσότερες φορές με σκοπιμότητα. Και φτάσαμε στο σημείο, ο κόσμος, έστω μια ευαισθητοποιημένη μειοψηφία -όχι οι πονηροί συνδικαλιστές, χα!- , να προσπαθεί να υπενθυμίσει στους αρμόδιους αν μη τι άλλο το καθήκον τους. Αλλά, δυστυχώς, στου κουφού την πόρτα…

Τούτα σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι, διαβάζοντας την επιστολή που απευθύνει και κοινοποιεί σε κάθε λογίς αρχή ένας μικρός μεν, σεβόμενος τον ρόλο του δε, επαρχιακός σύλλογος της ορεινής Άρτας. Πρόκειται για την Αδελφότητα Πηγιωτών, που αντί να αναλώνεται σε κοψίματα πίτας και πανηγύρια σουβλακιού, δίνει χρόνια τώρα αγώνα, απαιτώντας σεβασμό στην ανθρώπινη υπόσταση των λιγοστών κατοίκων του χωριού της και στο περιβάλλον που συνιστά τη μικρή τους πατρίδα. Είναι οι Πηγές της Άρτας, η παλιά Βρεστενίτσα, που στο μεταίχμιο των Ραδοβιζίων και των Αγράφων που οριοθετεί ο Αχελώος, δεν έχει παραδοθεί στο “Ωχ αδερφέ”, αλλά δηλώνει συνεχώς παρών. Δεν εισακούεται -ασύγκριτα τα μεγέθη-, αλλά επιμένει. Σε τι;
Επιμένει στην ανάδειξη του γειτονικού τους Σέλτσου, του μοναστηριού όπου χάθηκαν οι τελευταίοι Σουλιώτες· στην αναστήλωση του χαμένου γεφυριού του Κοράκου την εποχή του Εμφυλίου· στη σωτηρία της γειτονικής Κούλιας, του φυλάκιου που έλεγχε για αιώνες το γεφύρι (μια σκεπή αρκεί να την προστατέψει έως ότου η συλλογική μας μνήμη αφυπνιστεί)· στο ξεθάψιμο της Κουτσοκαμάρας, ενός παμπάλαιου ρωμαϊκού γεφυριού που οι εργολάβοι της εκτροπής, με την ανοχή των αρχών, δεν σεβάστηκαν και σκέπασαν· στην επιδιόρθωση μιας σύγχρονης τσιμεντένιας γέφυρας που κάποτε τους έκαναν δώρο για να επικοινωνούν με τη Θεσσαλία, αλλά πια χρησιμοποιούν -κατά αυστηρή διαταγή- με δικιά τους ευθύνη…

Δεν χρειάζεται να ειπωθούν περισσότερα. Διαβάστε μόνο την προαναφερθείσα επιστολή της Αδελφότητας Πηγιωτών Άρτας που υπογράφει ο πρόεδρός της κ. Χρήστος Β. Καπερώνης. Εμπεριέχει, μεταξύ των άλλων -διακρίνεται παρά το ευγενικό της ύφος- τον συγκρατημένο θυμό για τον -ας μη μασάμε τα λόγια μας- μακροχρόνιο εμπαιγμό. Ένα μόνο θέλω να προσθέσω…
Η αναστήλωση του γεφυριού του Κοράκου δεν έχει καμία σχέση -δεν πρέπει να συγχέεται- με την πολυδιαφημιζόμενη ανάλογη της Πλάκας. Το γεφύρι της Πλάκας έπεσε από την -περίεργη μέχρι υποψίας- αδιαφορία των αρμοδίων, ενώ εκείνο του Κοράκου από την αγριότητα που χαρακτηρίζει κάθε εμφύλιο. Η αναστήλωση του Κοράκου θα συμβολίζει την πάντα επιθυμητή συμφιλίωση, ενώ της Πλάκας αγνοώ τι -η θέση μου γνωστή.  
Σπύρος Ι. Μαντάς, 18.12.2015 

Διαβάστε την επιστολή ΕΔΩ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου