Γράφω νεραντζιά και μυρίζω πατρίδα
οι δρόμοι δύστροποι
κάμπος υπομονετικός στο πορτοκάλι
και η χτισμένη να φωνάζει
ν’ αλλάζει ονόματα, να πλύνεται στο φως
με νύχτες άμαθες στα σπάνια όνειρα
καθώς συνηθισμένη στο καθάρισμα
στίχων ρακένδυτων που διανυκτερεύουνε στις πέτρες της
βγάζει απ’ τα λόγια να ξυπνά τον ύπνο του ένα αίνιγμα
όνειρο
το χαϊδεμένο του άντρα της
που πορφυρό να λάμπει λυπάται συγνώμη γεμάτο
και στο φως παιδάκι ολιγογράμματο, λεμόνι άγουρο
που σ’ αγαπώ η δόλια σαν πατρίδα που δε γνώρισα
γι’ αυτό δεν πέρασα ποτέ μου νύχτα απ’ το γεφύρι ως το
πρωί.
χτισμένη η λιγοήμερη μανίζω.
Μαρία Αρχιμανδρίτου, 1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου