Κ
|
άθομαι και σκέφτομαι…
Από τη μια μεριά το …αλεύρι από τον Βόλο, το τσιμέντο δηλαδή
και από την άλλη το κουρασάνι -ασβέστης, άμμος, θηραϊκή γη, τριμμένο κεραμίδι,
νερό, τρίχες ζώων, ασπράδια αυγών!
Το πρώτο, το τσιμέντο, απ’ τις βροχές και την υγρασία
σιγά-σιγά αποθρασούται -αν δεν σοβατιστεί, έχει ημερομηνία λήξης.
Το άλλο, το κουρασάνι των παλιο-μαστόρων, όσο περνάει ο
καιρός, όσο βρέχεται, τόσο δυναμώνει και “πετρώνει” -Πετάει πέρα το σφυρί…
εξομολογιόταν ο μαστρο-Κώστας.
Ταξιδεύω και παρατηρώ…
Πενήντα χρόνια το γεφύρι του Μανώλη μπαινοβγαίνει στην
τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, συνεχώς επαναβαφτίζεται
στη ζωή κι αναδύεται νικητής στης διάρκειας την παλαίστρα! Μισό αιώνα ψάχνει ο
Αγραφιώτης την αχίλλεια πτέρνα του -πότε στα κλειδιά, πότε στα βάθρα του- να το
γκρεμίσει, να το πλαγιάσει, νικώντας το έστω στα σημεία. Μα εκείνο τίποτα…
Αντέχει ακόμη, εν αντιθέσει με τις δύο τσιμεντένιες γέφυρες,
που κάποια στιγμή τού έστησαν δίπλα του -είχε πια γεράσει, σάρκασαν. Σε σύντομο
όμως διάστημα, τούτες είχαν άσχημο τέλος, κυριολεκτικά διαλύθηκαν απ’ την ορμή
του ποταμού. Η μία ήταν του 1957, η άλλη του 1965 -νίκησε ο αναγραμματισμός, το
1659. Ειδικά η δεύτερη, η…εκ σκυροδέματος γέφυρα, παρασύρθηκε σε λίγες μέρες
μετά τις παράτες των εγκαινίων και τους λόγους του Νομάρχη. Χα..! Από τότε
-αστειεύονται οι χωρικοί- στη καμάρα του Μανώλη προστέθηκε κι ένα, με νόημα,
μόλις διακρινόμενο μειδίαμα -το οξυκόρυφο και οξύμωρο της μορφής και της ζωής
του.
Είναι το κουρασάνι, ανόητοι. Αδιάσπαστο, ατσάλινο, ζυμωμένο
με τον ιδρώτα των Κουδαραίων, πείσμωσε για τα καλά…
Όπως το τόξο τού έρημου της Πλάκας…
Κόπηκε μόνο σε δύο σημεία· στο ύπουλο των Γερμανών και στο
δόλο των Αρμοδίων. Και σωριάστηκε από τα 20 μέτρα, τόνοι ολόκληροι,
χωρίς να διαλυθεί -το κουρασάνι, νυν και αεί, αγκάλιασε σφίγγοντας τις πέτρες.
Τι να μαζέψουν οι εθελοντές, κοντόφθαλμοι υπ’άλληλοι της μιζέριας;
Το ποτάμι θα έπαιρνε μόνο τις τύψεις σας, αν είχατε…
Σπύρος Μαντάς, 7.5.2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου