Κι ό,τι μ’ απόμεινε
απ’ το πέρασμά σου
σιγά-σιγά ο χρόνος το
λειαίνει
σαν ένα βότσαλο της ποταμιάς.
Μονάχα πια για τ’ όνομά
σου είμαι σίγουρος.
Κι όλο το λέω, το
ξαναλέω μπρος στη θάλασσα
μήπως και κάποια νύχτα,
όταν μας πνίγουνε τα
σύρματα κι η πέτρα,
το χρειαστώ σα λέξη
σωτηρίας
κι ανακαλύψω αιφνίδια
πως κι αυτό έχει σβήσει.
Τίτος Πατρίκιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου