Κι αν φεύγετε το ένα πίσω απ’ το άλλο,
-πόσους τόνους λήθης να αντέξετε;-,
απ’ την καρδιά μου δε θα φύγετε ποτέ…
Γιατί εγώ με τ’ ακροδάχτυλα σας άγγιξα∙
σας τύλιξα στα ολόλευκα
για να σας ξεφυλλίζουνε παιδιά.
Να μη φοβάστε όσο υπάρχουνε παιδιά∙
θα σας περνούν απέναντι
αιώνων τύψεις να στοιχειώνετε.
Μια χάρη μόνο σας ζητώ:
ξεχάστε τάχα δυο αρκάδες σας
να τις σταυρώσω για προσκέφαλο∙
έτσι κι αλλιώς, εμείς, ανταλλάξαμε ζωή…
σ.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου