Το παραμύθι της Φατιμάς

Η όμορφη Φατιμά, μικρό άκοπο λουλούδι, είχε αρραβωνιαστεί ένα παλικάρι που αγαπούσε πολύ και ετοιμάζονταν να παντρευτούν. Οι γονείς της, το ίδιο χαρούμενοι, μελετούσαν μέχρι λεπτομέρειας τη μέρα της χαράς και στην ήδη έτοιμη από καιρό πλούσια προίκα του κοριτσιού τους πρόσθεταν μερικά ακόμη δώρα, κυρίως χρυσαφικά.

Αυτά στα σχέδια, μα το κισμέτι ήταν γραμμένο διαφορετικά. Έπεσε βαρύ θανατικό στο χωριό, χολέρα δυνατή και μεταξύ των άλλων έσβησε, εννέα μέρες πριν παντρευτεί, και η ωραία Φατιμά..!

Οι γονείς απέμειναν πίσω απαρηγόρητοι, κλαίγοντας μέρα και νύχτα, όπως κι ο αρραβωνιαστικός της που δεν μπορούσε να πιστέψει το θέλημα του Αλλάχ. Όταν πέρασαν οι πρώτες μέρες, καναδυό μήνες και ο θρήνος πάγωσε σε πικρό παράπονο, σκέφτηκαν όλοι μαζί και το αποφάσισαν. Για να μείνει ζωντανό το όνομα της Φατιμάς, να τη θυμούνται οι συγχωριανοί της για πάντα, θα έφτιαχναν ένα γεφύρι· ένα γεφύρι να πηγαίνουν με ασφάλεια στο Πεκίνι, να φέρνουν καλούδια απ’ το παζάρι χωρίς έγνοια πώς θα διαβαίνουν χειμωνιάτικα το ποτάμι· πηγαίνοντας κι επιστρέφοντας, ήταν σίγουροι, όλοι θα μνημόνευαν την αδικοχαμένη Φατιμά και θα προσεύχονταν για χάρη της.

Το είπαν και τό ’καναν. Πούλησαν όλη την προίκα του κοριτσιού, μάζεψαν λίρες πολλές και παράγγειλαν στους καλύτερους μαστόρους. Έτσι, μέσα σε ένα καλοκαίρι, το γιοφύρι στάθηκε πανώριο μπροστά σους σε δύναμη και ομορφιά.

Οι γονείς με τον καιρό άρχισαν να μαλακώνουν ακούγοντας τις ευχές των χωριανών τους· ιδίως όταν, σιγά-σιγά, πήραν να ονοματίζουν το γιοφύρι “Φατιμά”! Όμως δεν συνέβη το ίδιο και με το παλικάρι που θέλησε να την κάνει γυναίκα του· η δική του καρδιά παρέμενε απαρηγόρητη, γεμάτη κενά, παράπονα και απορίες…

Μέχρι που οι κακιές γλώσες είπαν πως τάχα μια νυχτιά τον είχαν δει, γυμνό πάνω σε άσπρο άλογο, να περνά και να ξαναπερνά το γιοφύρι της Φατιμάς του και να λέει πότε ψυθιριστά, πότε κραυγάζοντας, λόγια που δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Και ένα πρωί τον βρήκανε πεσμένο μισό στο άκρη του γεφυριού, μισό να κρέμεται στο ρέμα, άψυχο, γυμνό κορμί, κουρμπάνι στις πέτρες της καλής του

Αφήγηση: Sami Pashaj, 4.9.2015
Σύνθεση φωτογραφίας: Σπύρος Μαντάς 
Στην αναπαράσταση: Τίνα Τέσο, Βασίλης Καλυβάς