Κι οι όχθες σμίγουν μ΄αψίδες

Ρέμα το ρέμα δένεται τραχύ ποτάμι, ρίζα της μνήμης…
Υδάτινες φλέβες στο σώμα του χώρου και του χρόνου.
Εκεί η οβίρα στροβιλίζεται στης δίνης τους σταθερούς κύκλους
και τα νερά μαλώνουν ποιο πρώτο το βράχο θα διαβεί.

Κι οι όχθες σμίγουν μ΄αψίδες- θεογέφυρα του νερού.
Μαστόροι τα σμιλέψανε πάνω σε τόνους ποιητών.
Πέτρα την πέτρα οι επιθυμίες στεριώνουνε γεφύρια.

Διπλοκάμαρο γεφύρι το ρέμα στεφανώνεις.
Με την παράδοση πυργώθηκες, στεριώθηκες με το μύθο.
Κι η μεταφυσική των θρύλων, των εθίμων και του παραλοϊσμού
κρύβει το Λόγο της ξεχασμένης σου κοινωνίας.

Γεφύρι να διαβείς!
Να φτάσεις στην όχθη την αντίπερα που’ ναι άλλη γης,
τι τα γεφύρια ανθρώπους ενώνουν και πολιτισμούς.
Και σαν στη ράχη του ανεβείς στάσου σ’ άλλου πλανήτη αέρα!

Μαρία Τσούπη 

25-12-2017 

(ζωγραφιά: Edward Lear)