Τ
|
ο ότι η Ελλάδα είναι η κατ’ εξοχή χώρα των μνημείων, δεν αμφισβητείται
από κανέναν. Το τι σημαίνει όμως τούτο και πόσοι το έχουν πλήρως
συνειδητοποιήσει, αυτό είναι ένα ζήτημα. Ένα ζήτημα που γίνεται μέγιστο
πρόβλημα, αν παραδεχθούμε πως η συγκεκριμένη άγνοια αφορά πρωτίστως τους
κρατούντες. Συνέπεια; Εκεί που ένωναν τα
χέρια τους οι μύστες, ένα καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο οι …τουρίστες -για
να θυμηθούμε τον Γκάτσο.
Τα τελευταία χρόνια
-μία εικοσαετία το πολύ- αιθεροβάμονες υπήκοοι τούτης της χώρας ανακάλυψαν, κι
ανέσυραν από την αφάνεια, έναν αληθινό της θησαυρό. Μιλάμε για τα διάσπαρτα
στην επικράτεια -στην Πίνδο έχουμε αριστουργήματα- πέτρινα τοξωτά γεφύρια.
Έκτοτε, ένα
καινούργιο μνημείο, τόσο διαφορετικό από τα ήδη υπάρχοντα, έχει προκύψει. Ένα
κτίσμα εκατό τοις εκατό λαϊκό, δημιούργημα δηλαδή ανάγκης κι όχι εκκεντρικών
αργόσχολων, είναι γεγονός. Περιττό να τονιστεί πως, μέχρι τότε, τέτοιο έργο δεν
ενέπιπτε στην επίσημη ιστορία της αρχιτεκτονικής. Όμως, άλλο είναι το περίεργο·
πως χρειάστηκαν αγώνες για το αυτονόητο, να μην αμφισβητείται σήμερα η αξία
ενός πετρογέφυρου. Η αποδοχή του -σαν μνημείο- κάθε άλλο παρά εύκολη αποδείχτηκε
κι ίσως ακόμη δεν είναι καθολική. Η παρατήρηση αφορά, κυρίως, τους αρμόδιους
για την προστασία του φορείς -να θυμηθούμε την περιπέτεια του γεφυριού της
Πλάκας που, πέρα από κάθε λογική, εξακολουθεί να πληγώνει…
Στην άλλη τώρα, την
αντίπερα όχθη, αρκετοί, πολλοί θα λέγαμε, όχι πάντα ειδικοί, έχουν κάνει σήμερα
-σήμερα που γεφυρώνονται θάλασσες- τρόπο ζωής την ενασχόληση τους με τα
πετρογέφυρα της πατρίδας μας. Οι διαστάσεις του φαινομένου -γιατί για φαινόμενο
πρόκειται- πραγματικά εκπλήσσουν, αφού για κανένα άλλο μνημείο δεν υπήρξε
τέτοιο ενδιαφέρον. Εξακολουθούν πολλοί να τα ανακαλύπτουν, να τα φωτογραφίζουν,
να τα μελετούν. Ίσως -αν ψάξουμε τους λόγους-
απολαμβάνουν, σ’ αυτή τη διαδικασία, συναισθήματα, πρακτικές και
αισθητική που πια σπανίζουν. Η μυθολογία του συγκεκριμένου έργου -με
δυσδιάκριτα τα όρια τεχνικής και τέχνης- φαντάζει τόσο γοητευτική, που πάντα θα
συγκινεί όλο και περισσότερο κόσμο.
Έτσι κι αλλιώς, θα
παραμένει αναλλοίωτη η αλήθεια της ιστορίας τους: τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια
κατασκευάστηκαν για να καλύψουν μιαν ανάγκη· το πέτυχαν με τέτοιο τρόπο
-προεκτείνοντας τη φύση- που γρήγορα μετουσιώθηκαν σε τέχνη· σήμερα, σε
χορταριασμένα πια μονοπάτια, λειτουργούν σε μιαν άλλη διάσταση, έγιναν σύμβολα.
Σπύρος Μαντάς
14/10/2013
14/10/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου