Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Οι Ποταμοί...

Ο ΑΧΕΛΩΟΣ











ΟΙ ΠΟΤΑΜΟΙ

Του  Παναγιώτη Ζέρβα




Ο
ι ποταμοί στην αρχαία Ελλάδα είχαν θεοποιηθεί πριν ακόμα αρχίσει να γράφεται η Ιστορία της. Ήταν παιδιά του Τιτάνα Ωκεανού, γιου του Ουρανού και της Γέας. Ο Τιτάνας Ωκεανός νυμφεύτηκε την Τιτανίδα Τηθύ και απέκτησαν όπως αναφέρει ο Ησίοδος περισσότερους από 3000 γιούς, τους Ποταμούς και περίπου 50 θυγατέρες τις Ωκεανίδες.
Οι ποταμοί, όπως και τα περισσότερα στοιχεία της φύσης, θεοποιήθηκαν διότι είχαν τεράστια και ανίκητη από τον κοινό άνθρωπο δύναμη. Δύναμη να χαρίζουν τη ζωή με το πολύτιμο νερό τους, αλλά και να παίρνουν ζωές και να καταστρέφουν τις ανθρώπινες δημιουργίες όταν ήθελαν. Ήταν λοιπόν φυσικό να τους σέβονται, να τους φοβούνται και να αισθάνονται δέος απέναντί τους.

Ο ΑΩΟΣ

Τα ποτάμια - οι δρόμοι του νερού, ανέκαθεν αποτελούσαν φυσικά περάσματα για τις μετακινήσεις των ανθρώπων κυρίως ανάμεσα στους μεγάλους ορεινούς όγκους. Αποτελούσαν όμως και εμπόδια και μάλιστα πολύ επικίνδυνα.
Σε κάθε πέρασμα ποταμού, εκεί συνήθως όπου στένευαν οι κοίτες και μπορούσαν να κατασκευάσουν αρχικά ασταθείς ξύλινες γέφυρες με υποστυλώματα από κορμούς δένδρων (Λεσιές), υπήρχε και από ένας βωμός σε κάθε όχθη του ποταμού. Εκεί οι διαβάτες έκαναν θυσία αρχικά για να εξευμενίσουν τον Θεό Ποταμό να τους επιτρέψει να περάσουν με ασφάλεια απέναντι. Όταν πάταγαν στην απέναντι όχθη έκαναν πάλι θυσία για να ευχαριστήσουν τον Θεό.
Την Ρωμαϊκή εποχή όταν η τέχνη των αψιδωτών πετρόχτιστων γεφυρών άκμαζε , η γεφυροποιία έκανε την διάβαση των ανθρώπων πολύ πιο εύκολη και ασφαλή. Τα έργα που κατασκευάζονταν ήταν ολοένα και πιο επιβλητικά και οι Θεοί φαίνονταν ότι δεν ήταν πλέον ανίκητοι. Για τον ευσεβή, απλό όμως άνθρωπο αυτό δεν μπορούσε να γίνει εύκολα δεκτό. Τα έργα αυτά τα έβλεπε ως ιεροσυλία. Το μονότοξο γεφύρι έμοιαζε σαν «σαμάρι» στη ράχη ενός Θεού…!!!
Οποία ιεροσυλία !!!
Οποία ύβρις !!!

Ο ΑΛΦΕΙΟΣ


 Ένας τρόπος υπήρχε να το διαχειριστούν και αυτόν τον ήξεραν καλά. Ήταν ο εξευμενισμός του Θεού με μεγαλύτερες θυσίες. Όσο πιο μεγάλο το γεφύρι, όσο πιο άγριος ο ποταμός, τόσο μεγαλύτερη η θυσία. Οι άνθρωποι συναισθάνονταν ότι έπρεπε να «πληρώσουν» τίμημα για αυτή τους την πράξη.
Αυτή η αίσθηση της ιεροσυλίας κατά την καταπάτηση ενός φυσικού στοιχείου πέρασε ατόφια στα χρόνια του Χριστιανισμού και διατηρήθηκε. Οι βωμοί όπου κάπνιζαν οι πυρές από ζώα και καρπούς, έγιναν εικονοστάσια που δεν έλειπαν από κανένα γιοφύρι και έκαιγαν καντηλάκι, κεριά και λιβάνι σαν θυσία στον Άγιο. Οι θυσίες αίματος βέβαια δεν σταμάτησαν ποτέ αφού σε κάθε θεμέλιο γεφυριού και όχι μόνο, σφάζονταν ένα ζώο για να ποτίσει με το αίμα του το χώρο, να τον στοιχειώσει για να «σταθεί» το οικοδόμημα. Όσο πιο μεγάλο, πιο επιβλητικό το έργο, τόσο μεγαλύτερο το αμάρτημα και η ιεροσυλία. Όσο μεγαλύτερη η ιεροσυλία, τόσο πιο μεγάλη η θυσία και το αίμα που έπρεπε να χυθεί.

Ο ΙΛΙΣΟΣ


Σε περιπτώσεις όπως το γιοφύρι της Άρτας, η παράδοση θέλει η θυσία αυτή να φτάνει να είναι η έσχατη, και το αίμα που έπρεπε να χυθεί ανθρώπινο.
Ποίοι είναι οι φταίχτες;
Οι «Κιοπρουλήδες» γεφυροποιοί.
Ποίος είναι ο φυσικός αυτουργός αυτής της ιεροσυλίας που διαπράττεται;
Ο πρωτομάστορας! Αυτός θα πληρώσει με αίμα! Όχι όμως με το δικό του (γιατί διαφορετικά ποιος θα χτίσει το γιοφύρι) αλλά με της πολυαγαπημένης γυναίκας του. Έτσι κάθε μυστριά που βάζει πάνω στο γιοφύρι, να την βάζει πάνω στο άψυχο κορμί της, πληρώνοντας με οδύνη κάθε πέτρα του γεφυριού αυτού.
Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ένα πράγμα. Ότι ο άνθρωπος παλαιότερα συναισθανόταν και αποδεχόταν ότι για κάθε παρέμβασή του στη φύση, διαπράττει ιεροσυλία απέναντί της την οποία πρέπει να την «πληρώσει» πολύ ακριβά.
Τι συναίσθηση άραγε έχουμε σήμερα; Πόση ντροπή είμαστε σε θέση να νοιώσουμε για τις βίαιες παρεμβάσεις μας στα στοιχεία της Φύσης;
Ο Θεός του ποταμού ίσως έχει πεθάνει για πολλούς εδώ και χρόνια .
Η οργή του όμως είναι ακόμα ζωντανή και τρομαχτική και δεν λησμονεί να μας τη θυμίζει πολύ συχνά !

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου